Квантните скокови не се моментални, ниту се потполно непредвидливи. Како што неодамна објави Гардијан, група на научници од САД и Нов Зеланд, успеа да изведе експеримент со кој покажаа дека теоријата на Нилс Бор за квантните премини не е точна.
Прочуената „мачка на Шредингер“, иако не вистински, туку мисловен експеримент, често се користи како илустрација на квантните состојби и премини. Мачката се наоѓа затворена во кутија со шишенце со отровен гас и направа со (еден) радиоактивен атом. Направата функционира така што го отвора шишенцето со отровен гас во моментот кога радиоактивниот атом ќе се распадне. Со други зборови, мачката ќе умре штом ќе се распадне атомот.
Нам ни е невозможно да знаеме дали мачката во кутијата (која е затворена) во одреден момент е жива или мртва. За да го дознаеме тоа, мораме да ја отвориме кутијата. Тука е и најголемата загатка на квантната механика. Имено, според квантната теорија, пред да ја отвориме кутијата, можеме само да ја процениме веројатноста мачката да е жива или да е мртва. Кажано со јазикот на квантната механика, мачката се наоѓа во суперпозиција на две квантни состојби, мртва и жива мачка. Мачката не е ни мртва ни жива (или е и мртва и жива). Во моментот кога ќе ја отвориме кутијата, мачката преоѓа од оваа состојба, во една од состојбите кои ни се познати; мачката после отворањето на кутијата е или жива или мртва. Овие состојби и процеси се далеку од нашето секојдневно искуство, и нам ни е невозможно интуитивно да ги разбереме.
Според теоријата на Нилс Бор, процесот на „отворање на кутијата“ е моментален, значи нема временско траење. Штом ќе почнеме да ја отвораме кутијата, враќање назад не е можно. Во моментот кога ќе ја отвориме кутијата и најмалку, мачката ќе премине во крајната состојба. Со други зборови, преминот е моментален квантен скок и не постои никаква можност да дознаеме во кој правец оди преминот, кон жива или мртва мачка.
Тимот на научници од универзитетот Јел во САД и од универзитетот во Оукланд во Нов Зеланд, успеа да покаже со експеримент дека тоа не е точно. Квантниот премин повеќе личи на лизгање од една состојба во друга, со конечно времетраење и со можност процесот да се врати назад. Кога ќе почнеме да ја отвораме кутијата со мачката внатре, можеме да процениме во кој правец оди процесот, да се предомислиме и да ја вратиме мачката од работ на колапс, назад во претходната состојба. Ова откритие не е во согласност со старата теорија на квантни скокови, но е во согласност со современата теорија на квантни траектории.
Освен важноста за идниот развој на квантната теорија, овој експеримент има и практична вредност. Имено, можно е ова откритие во иднина да се користи за откривање и поправање на грешки во квантните компјутери.
