Лосионите за сончање, модерните тениски рекети, повеќето велосипеди како и некои парчиња облека во својот материјален состав содржат малечки структури кои се нарекуваат наночестички. Науката која ги проучува наночестичките се нарекува нанотехнологија.
Што нанотехнологијата навистина преставува се разликува од дефиниција до дефиниција и варира од земја до земја. Како и да е, таа може глобално да се дефинира како збир од технологии кои мерат, манипулираат и инкорпорираат материјали или својства на скала од 1-100 нанометри (nm) (Слика 1). Секој материјал на кој барем една димензија му припаѓа на скалата од 1-100 nm, се нарекува наноматеријал. Материјалите со оваа големина имаат различни својства во споредба со истите од макроскопски размери. Генерално гледано (со исклучок на некои елементи како на пр. јаглерод) начинот на кој соседните атоми се врзуваат еден со друг не се менува со намалување на димензијата на материјалот. Тоа значи дека едно парче материјал ја има истата атомска структура кога е со димензии од 20 центиметри (cm) или пак само od 20 nm.

Во минатото нанотехнологијата се користела сосем случајно. Ликургусовиот пехар (пехар направен во чест на митскиот крал Ликургус) е направен од дихроично стакло кое содржело траги од златни и сребрени наночестички (колоидно злато и сребро). Овој пехар изгледа како да е црвен кога изворот на светлина се наоѓа позади него додека пак изгледа зелен кога е осветлен од напред. Друг пример на користење на нанотехнологија во изминатите векови се обоените прозорци на катедралите чија црвена боја всушност е колоидно злато кое изгледа црвено а не златно доколку честичките се помали од 100 nm. Во Месопотамија пак, наночестички во колоиден раствор биле користени од страна на грнчари со цел да се долови светкав ефект на површината на различни садови. Како и да е, античките занаетчии ни приближно не знаеле дека всушност се занимавале со нанохемија.
Денес секој од нас користи лосиони за заштита од штетните сончеви зраци. Таквите лосиони во својот состав содржат и неоргански наночестички, како на пр. цинк оксид и титаниум диоксид, кои ги расејуваат, апсорбираат и рефлектираат штетните UV зраци со што ја штитат кожата од изгореници и карциноми (Слика 2). Јаглеродните наноцевки (carbon nanotubes) се уште еден пример на материјал со уникатни физички, оптички, кинетички и електрични својства. Поради нивната исклучително висока црвстина и крутост, јаглеродните наноцевки наоѓаат широка примена како адитив во спортска опрема како на пр. тениски рекети, голф палки, делови за велосипеди и др. Високата цврстина на овој материјал се должи на sp2 дуплите врски помеѓу јаглеродните атоми. Јаглеродните материјали се разликуваат од останатите токму по различниот начин на поврзување на јаглеродните атоми кога нивната димензија ја достигнува нано-скалата. Бакминстерфулеренот (Buckminsterfullerene) или C60, e уште една нано-структура на јаглеродот која е со дијаметар од 1.1 nm и по својата геометрија наликува на фудбалска топка. Поради докажаните антиоксидантни својства фулеренот наоѓа примена во најразлични креми за кожа. Познатиот дезодоранс “Nivea Silver Protect” содржи наночестички на сребро кои пак имаат докажано анти-бактериско дејство.

Наночестичките се присутни во нашето секојдневие и ни овозможуваат подобро да спортуваме, ги аплицираме на нашата кожа а голем дел од нив завршуваат во нашиот стомак. Со посетување на приложената интернет адреса може да проверите во кои се продукти присутни на денешниот пазар се содржат наноматеријали: The Project of Emerging Nanotechnologies.